Τα αστέρια θέλουν μόνο τους ευτυχισμένους, γι'αυτό λάμπουν.....

«Είμαι καλά.
Απόψε είμαι καλά.
Χτες βράδυ ο ουρανός είχε μόνο ένα αστέρι. Το περίμενα ώρες να πέσει,
αλλά αυτό μίλαγε με άλλους φαίνεται. Δε μου έκανε ούτε ένα σινιάλο.
Απόψε ούτε κι αυτό. Ίσως να ‘πεσε την ώρα που κοιμήθηκα πια. Ίσως και να μην ήθελε να ‘χει μάρτυρες στην πτώση του.
Ύστερα είναι και τόσοι πολλοί αυτοί που ελπίζουν, ποιον να προλάβει.
Αύριο ίσως χιονίσει. Μακάρι!
Εγώ όμως απόψε θα καλέσω τους παλιούς μου φίλους πάλι.
Τόσα χρόνια ζούμε χώρια.
Τους ξέχασα, με ξέχασαν, ποιος ξέρει.
Απόψε όμως θα έρθουν.
Έχουμε ορκιστεί: Θα μαζευόμαστε μόλις ο πρώτος θυμάται. Θα χανόμαστε μόλις ο πρώτος ξεχνά.
Και αφού απόψε εγώ πρώτη θυμήθηκα θα ‘ρθουν σε μένα.
Βέβαια, μπορεί ν΄αργήσουν λίγο γιατί δεν έχω κρασί,
αλλά θα μείνουν πιο πολύ γιατί δε θα νυστάξω γρήγορα...»

«Το χρόνο δεν το μετράμε ποτέ εμείς όπως οι άλλοι. Όταν είμαστε μαζί,
δε λέμε ποτέ «Πώ-πώ, η ώρα είναι τέσσερις» ή «δεν ξέρω αν θα προλάβω».
Εγώ δεν το ‘ξερα αυτό. Εκείνοι μου το μάθανε»

«Όταν έφτασα, με ρώτησε η Ισμήνη: «Γιατί είσαι λυπημένη;».
Κι όταν την κοίταζα χωρίς να καταλαβαίνω μου είπε:
«Λευτερώσου και γίνε σαν κι εμάς και θα δεις πως όλα διαρκούν αιώνια όταν θυμάσαι».

«Κάποτε θα πας εκεί, στο δικό σου αστέρι και δε θα φοβάσαι. Αλλά είσαι πολύ λυπημένη ακόμα για να το κάνεις.
Τ’ αστέρια θέλουνε μόνο τους ευτυχισμένους, γι’ αυτό λάμπουν.
Γι’ αυτό είμαι σίγουρος πως ούτε ο Ορφέας έχει πάει. Γιατί δεν ήταν ποτέ ευτυχισμένος».
-------------------------------------------------------------------------------------

Απόψε θα΄ρθούν.
Αγαπούλες μου.
Όλα είναι έτοιμα.
Χαμήλωσα και τα φώτα, χτένισα τα μαλλιά μου,
φόρεσα το καινούριο μου δαχτυλίδι,
θέλω πολύ να το δούνε, και περιμένω."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

" Όλοι στη σειρά.
Η Ειρήνη,
ο Φοίβος,
εγώ,
ο Αλέξανδρος,
ο Ρωμανός,
η Ισμήνη,
ο Σίμος
κι ο Τρύγος.
Μόνο ο Ορφέας δεν ήτανε.
Ο Τρύγος είπε να του το γράψουμε εμείς.
«Τι πειράζει που λείπει;
Πρέπει να κλείσει η λέξη», είπε.
Ο Σίμος είπε τότε ότι η λέξη δε θα τελειώσει ποτέ αν δεν έρθει ο Ορφέας.
Μόνο αυτός πρέπει να γράψει το αρχικό του, αλλιώς το «ΟΜΙΚΡΟΝ» μπορεί να σήμαινε «ΜΗΔΕΝ».
Κι έτσι η λέξη έμεινε πάλι ατέλειωτη.
ΕΦΧΑΡΙΣΤ... "
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


"Αχ, και να σας είχα γνωρίσει τότε,
φιλαράκια μου, πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή μου.
Αλλά πού καιρός για όνειρα εκείνα τα χρόνια.
Για όνειρα, παιχνίδια και ταξίδια.
Έπρεπε να καούμε για να αγαπήσουμε τα καμένα δάση.
Έπρεπε να παγώσουμε για ν΄αγαπήσουμε το γυμνό βουνό.
Έπρεπε να ναυαγήσουμε για να γνωρίσουμε τα νησιά.
Έπρεπε να σκοτώσουμε ο ένα τον άλλον για να σμίξουμε
και ν΄αγαπηθούμε έτσι όπως τώρα αγνοί και ακυβέρνητοι."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


"Μπορεί όταν χανόμαστε , όταν ξεχνάμε,
να ανήκουμε σε κάποιους άλλους, αλλά όταν φτάνει η ευλογημένη ώρα να σμίξουμε
πόσο αλλιώτικη είναι η αλήθεια.
Πόσο πιο αληθινή.
Και να μη χρειάζεται να την αποδείξεις σε κανένα.
Γιατί, αφού εμείς ξέρουμε, μας φτάνει."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


"Κλαίει που δεν τη γνωρίζουμε
και που δεν την αφήνουμε να σκαρφαλώσει στη μύτη μας, στα χείλια μας, στ΄αυτιά μας.
Εγώ την αφήνω να κάθεται στο βλέφαρό μου
και να κοιτάμε μαζί τ΄αστέρια.
Γιατί είμαστε οι μόνες, τελικά, που πιστεύουμε πως η λέξη μας θα μείνει ατέλειωτη."

Χάρις Αλεξίου, η ατέλειωτη λέξη (απόσπασματα)